The Bony King of Nowhere

Voor The Bony King of Nowhere is elke plaat een reactie op de vorige. Artistieke evolutie en de drang om te creëren zijn cruciaal in de wereld van The Bony King, naar het voorbeeld van grote inspiratoren als Nick Cave, Mark Hollis en vooral PJ Harvey. Elk van deze artiesten vertaalt een urgent ‘nu’ in het eigen leven in een verzameling songs. Geen twee platen klinken hetzelfde en geen album komt te vroeg. Van Mark Hollis, de legendarische frontman van Talk Talk die na zijn titelloze soloplaat voor altijd zweeg, leerde Vanparys dat een muzikale carrière ook op een natuurlijke manier kan eindigen.

Tussen Silent Days (2018) en Everybody Knows (2024) lag een periode van meer dan vijf jaar. Dat is lang. De weinig inspirerende coronatijd speelde daarin een rol, maar het ging veel verder. Vanparys zat vast. Een creatieve droogte van bijna twee jaar liet hem ernstig twijfelen of hij als schrijver en muzikant nog iets te vertellen had. Het was een moeilijk punt in de loopbaan van een artiest die weigert in herhaling te vallen. De noodzaak om zichzelf opnieuw uit te vinden na het succes van Silent Days was groter dan ooit, maar de weg naar een nieuw geluid bleek lang en bij momenten uitputtend.

Uiteindelijk slaagde The Bony King of Nowhere erin zich uit die impasse te bevrijden, met Everybody Knows als resultaat: zijn zesde album. Muzikaal bouwt deze plaat verder op de breuk met het verleden die Silent Days al inluidde. Sommige songs ontstonden ditmaal eerder op piano dan op gitaar, los van vertrouwde vingerzettingen. Na een eerste opnamesessie met Koen Gisen bleef Vanparys thuis schaven en experimenteren. Everybody Knows groeide zo uit tot een terugkeer naar het creatieve benaderen van de traditie, het inkleuren van songs met arrangementen en de eenmalige toevalligheden die ook zijn vroege werk kenmerken.